zondag 6 september 2015

Arthur



Stand-by zijn voor een geboortekaartje geeft toch wel een nieuwe dimensie om een zwangerschap mee te beleven met vrienden. Pascal en Saartjes zoontje had - het moet gezegd - een perfecte timing: 1 september was ik een dagje thuis, dus de stress van 'ik ben pas 's avonds thuis tijdens de werkweek' was voor niets nodig. 

Eerlijk gezegd was dit kaartje bijzonder gemakkelijk te maken: ik had enkele schetsjes gemaakt en eentje ervan mocht zonder veel aanpassingen gebruikt worden. Zwart-wit liefst, want eenvoud siert, zeiden ze. Ik integreerde het stofje dat Saartje voor de geboorteverrassinkjes gekocht had, zocht een neutraal lettertype, maar ook niet te gewoon, tekende de naam zelf uit en hoppa: klaar. Toegegeven, ik vloekte wel af en toe op Photoshop. Ik kan het niet helpen, maar ik houd écht niet van dat programma, als iemand me wat bijlessen kan geven: graag!

Maar afijn, Arthur: welkom en tot héél binnenkort!

maandag 10 augustus 2015

Camille

Of het nu een jongen dan wel een meisje zou worden, hielden Géraldine en Mike graag een verrassing tot aan de geboorte (ook voor henzelf!). Voor mij betekende dat dat het geboortekaartje dat ik mocht ontwerpen voor beide geslachten geschikt moest zijn. 

Géraldine is een erg actieve Pinterestgebruikster (excuseer, pinner), wat mijn taak stukken simpeler maakte: meteen zicht op welke stijl ze leuk vond. En ja, een inspiratiebord met mooie geboortekaartjes had ze ook al klaar. Oké, ik moest bij het over en weer mailen vaak even een vertaling opzoeken voor de Franse opmerkingen, maar wat het idee betrof was ik er behoorlijk snel uit: de retrovoorliefde van Géraldine gecombineerd met Mikes tijdelijke olifantenobsessie leidde al snel naar dit circusolifantje met zijn jonglerende besnorde vriend.

En ja: het bleek uiteindelijk een meisje te zijn: welkom, Camille!

dinsdag 21 juli 2015

Dour mon amour

Met alle berichtgeving van afgelopen weekend zou een mens nog vergeten waar het in Dour écht om draait (althans voor moi): graven naar muzikale ontdekkingen. En voorwaar, 2015 leverde weer een mooie oogst op. Alles opsommen zou deze blogpost te lang maken, dus een selectie van mijn 5 grootste aanraders (in willekeurige volgorde): alstublief!

Unknown Mortal Orchestra

Als je de afgelopen maanden al eens durfde afstemmen op Stubru zal oorworm 'Multi-Love' (ofte dat nummer met dat orgeltje) zich ongetwijfeld al vastgenesteld hebben in je trommelvliezen. Toegegeven, deze single sprong er duidelijk bovenuit in hun set, maar we noemen het een Pavloveffect. Ik hoorde hippie-esque psychedelica, 60's funk én zelfs echo's van The Beatles: nostalgie ten top tijdens dit straffe optreden. Bonuspunten voor het specifieke stemgeluid van de leadzanger. En hey, ze hebben nog interessante videoclips ook!



Fatima and The Eglo Band

Fatima leek recht uit een jaren '90 kleerkast ontsnapt te zijn zaterdag. Salt-n-Pepa hadden haar zeker hun stylistische zegen gegeven. Voor haar laatste album mocht ze onder meer Floating Points laten opdraven als speelkameraadje. Live staat deze dame voor warme soul met vette knipogen naar jazz, funk, wereldse klanken en alles waar je heupen van gaan wiegen. Wàt een stem... allookens!



Orlando Julius and The Heliocentrics

Afrobeatlegende Tony Allen stond de dag voordien nog op het hoofdpodium: respect gebiedt me te zeggen dat dit optreden zeker niet slecht was, maar het kon in de verste verte niet tippen aan de hittegolf die Orlando Julius en The Heliocentrics in de Boombox lanceerden op zaterdag. Opzwepende ritmes, afrobeat met hier en daar een westers zijsprongetje, maar vooral... geen compromissen! Dansen! Dansen! Dansen!


Submotion Orchestra

Zondag is op Dour traditioneel voor mij qua programma minder interessant, maar ola pola, maar liefst 3 van de favorieten lieten op zich wachten tot de bekende uitputtingsdag! Submotion Orchestra wekte op een aangename zachte manier de nieuwsgierigheid: ah fijn, een concert mag ook eens liggend beluisterd worden op dag 5, nietwaar? Deed vaak denken aan dat ander orkestje (Cinematic), maar dan iets meer laidback blazers en dubby invloeden.



Nils Frahm

Stond oorspronkelijk tussen de 'misschiens', maar zie, het lot dreef ons zondagavond richting La Petite Maison dans la Prairie voor wat zich voorwaar tot de zondagse Dourhoogmis ontpopte. Pianovirtuoos Frahm had een heel arsenaal toetsen, effecten en technisch vernuft waar ik begot de naam niet van zou weten mee om op eigen houtje een hypnotiserend muzikaal web te spinnen. Visuele muziek met subtiel opgebouwde pathos waarbij het publiek aan 's mans vingers hing. Straffe paté!


Jon Hopkins

Is dat nu techno of niet? vroeg iemand. Jon Hopkins vang je niet in één hokje. Hoewel hij niet vies is van een pompende beat en een opbouw die je van mijlenver voelt opborrelen, doe je de man oneer aan door een label op zijn muziek te plakken. Zijn timing was perfect, zijn lagen verfijnd en de onderbuik primitief genoeg om ons te doen besluiten dat we na dit concert niets beter meer zouden zien op Dour 2015. Amen.

Ook puik dit jaar:
The Geek x Vrv
Flume
C2C
LA Priest
Dj Hazard
Roni Size Reprazent
Floating Points

Kiezen is verliezen:
Zoals elk jaar met pijn in het hart enkele optredens niet kunnen meepikken, maar hopelijk kruisen mijn wegen ooit nog eens met
Dream Koala
FKJ
Seven Davis Jr
Lone

vrijdag 22 mei 2015

Arno

Woensdagochtend was ik wel héél snel op de hoogte van de geboorte van Arno. Eén van de voordelen als je een geboortekaartje ontwerpt: je volgt alles vanaf de eerste rij. Strikte geheimhouding van de naam (vooral als je de aanstaande ouders goed kent) is dan misschien weer één van de nadelen: keer op keer verschool ik me angstvallig achter de laptop als de wederhelft weer maar eens iets uit de keukenkast moest komen halen (Oké, laat ons zeggen dat de keukentafel die dienst doet als bureau eerder een nadeel is).

Bert en Herlinde hadden geen welomlijnd idee toen we samenzaten voor het ontwerp. Geen roze, want het is een jongen (allez). Misschien iets met lente want de geboorte was voor mei uitgerekend. Enfin, dit was een doe-maar-je-zin-opdracht dus. Ik had beloofd om enkele schetsen te maken, maar uiteindelijk bleef het bij één: een portret van het gezinnetje met mama, papa, grote zus Hannah en ondertussen ook grote broer Warre. Gelukkig waren Bert en Herlinde meteen gewonnen voor het idee. Na een paar aanpassingen (de zonnebloempot kwam erbij, Warre wou per sé een blauw t-shirt en het bladerkadertje mocht wat kleurrijker) was het kaartje er. En nu is Arno er eindelijk ook! Welkom!

zaterdag 2 mei 2015

In Carll's head

Met het spreekwoord 'van uitstel komt afstel' in gedachten trokken we vandaag naar Gent voor de tentoonstelling 'In my head' van illustratorgrootheid Carll Cneut in de Sint-Pietersabdij. Dat we nog één weekendje konden wachten, maar nee, want van uitstel...

Ik had alleen maar lovende woorden en superlatieven gehoord van mensen die de tentoonstelling al bezocht hadden, maar ondanks alle tipjes van de sluier bleek het een must om het zelf eens te beleven. Nu, als je bij aanvang al de vraag krijgt of je de audiogids in het Nederlands of het West-Vlaams wil, dan krijg je het als 'West-Vlamske' toch al even warm vanbinnen.

Als ik iets mag aanraden is het om niet ongeduldig door de eerste ruimte te stormen aangezien er daar nog niets te horen valt: er valt des te meer te zien! Een ruimte vol zelfgemaakte polaroids van Carll Cneut, proppen papier en een videointerview zetten meteen de toon: dit wordt iets hoogst persoonlijks. 
Met Wouter Deprez die op zijn eigen sappige manier Cneuts jeugd in Geluwe in je oor vertelt, fluistert en brult, slenter je met grote ogen door de magnifieke decors van de tentoonstelling die keer op keer perfect de juiste toon zetten: zelden zo'n mooie, leuke opstelling gezien! 
Na (dju, 't is al gedaan) het afgeven van de audiogidsen was het nog niet getreurd: tijd om de illustraties van dichtbij te bewonderen. Mond open van verbazing je afvragen hoe hij het klaarspeelt om zo klein én gedetailleerd te werken! En mocht je écht nog vragen hebben, dan kan je hem die misschien zelf stellen: voor de tentoonstelling verhuisde Carll Cneut zijn atelier naar de Sint-Pietersabdij waar hij vaak met een glimlach al die nieuwsgierigen verwelkomt (ja, hij was er!).

Bon, 't is duidelijk: liever vandaag nog dan morgen daarheen, want de tentoonstelling loopt maar tot 10 mei meer! En van uitstel komt afstel.

zaterdag 11 april 2015

Plannetjes

Neurotisch, zo kan je me vaak wel noemen. Ik 'plan' graag. Als ik op citytrip ga, zou ik al restaurants op voorhand durven boeken. We hebben geen gps, maar bij een autorit laat ik niets aan het toeval over en vertrek ik pas als ik een van buiten geblokte wegomschrijving bij de hand heb (voor als ik een detail vergeten ben). Lijstjes maken van boodschappen, van to do's op het werk, zelfs van dromen...

En dan vroeg auteur Koen D'haene of ik geen zin had om zijn nieuwste kinderboek te illustreren. We deelden dezelfde gemeente als woonplaats en hadden al wat gekeuveld op artistieke evenementen, in de bibliotheek, ... Euh, dat stond niet echt in mijn plannen, en aangezien mijn tussendoorjob volop richting stresshoogtepunt afstevende, vroeg ik even bedenktijd. Even kijken of ik het kon inplannen.

Met een beetje aanporrende hulp van een goede vriendin (you know who you are) besloot ik ervoor te gaan en te zien waarheen het me leidde... zonder te gedetailleerd te plannen. Wat begon met een vraag, resulteerde in het lezen van een boek, schetsen, schetsen werden goedgekeurd, schetsen werden net gezet. Kaft moest er komen. Samenzitten met de uitgever. Aanpassingen, proefdruk, aanpassingen kaft, en over exact twee weken is hij er dan: 'De plannetjes van papa'. Koen D'haene schreef vier grappige verhaaltjes voor kinderen vanaf 7 jaar over Siemen die van kleine zaken levensgrote problemen maakt. Maar ook over een papa die zijn zoontje altijd ter hulp snelt, met stomme plannetjes, vindt Siemen, maar ze helpen wel. En ik? Ik tekende maar wat.
Nee, serieus, Koen plande in feite zo goed als alles (dank je, Koen!), en ik liet hem begaan en ging mee in zijn plannetjes.

Op zaterdag 25 april, Kinderboekendag, stellen Koen en ik 'De plannetjes van papa' voor in Standaard Boekhandel Menen en Wevelgem en kan je voor het eerst het boek besnuffelen (sorry, ik ben een boekenruiker) en doorbladeren. Kom gerust eens langs. En als ik wat zenuwachtig lijk of met mezelf geen blijf weet: ik had dit allemaal niet gepland.

zondag 15 maart 2015

Tijd voor een drieling

Of ik geen tekeningen wou maken voor affiches van Week van de amateurkunsten? Twijfelen, dat deed ik even. Niet omdat ik geen zin had (hàllo, ZIN genoeg!), maar omdat ik eerst even moest uitrekenen of ik wel tijd had.

Als het hier verdacht windstil was, dan komt dat door de fulltime tijdelijke (nog eentje om aan de verzameling toe te voegen) cultuurjob die ik aan het uitoefenen ben. Fijn, omdat je je even weer deel van de 'normale' werkende mensheid waant. Frustrerend, omdat je merkt dat het nogal wat - euhm - tijd en aandacht opslorpt en al die tekenprojecten die je in je hoofd hebt op die spreekwoordelijke lange baan belanden.

Doen, was gelukkig toch de conclusie (met dank aan dat tekenstemmetje in mijn hoofd). De opdracht: 4 beelden afleveren. Eén voor een expositie, één voor filmworkshops en één voor een evenement waarbij het Cultuurpad in Wevelgem even tot een muzikaal getint Montmartre wordt omgedoopt. En dan nog één om deze 3 beelden in één overzichtsaffiche samen te brengen.
Net die samenhang was de grootste worsteling toen er aanvankelijk alleen clichétekeningen in mijn schetsboek verschenen. En dan was er een idee. Samenhang kan je forceren door herhaling. Wat als ik nu eens dezelfde dame drie keer teken, maar door andere details en materialen eigenlijk drie muzes creëer? Daar waren ze dan, een drieling: drie keer hetzelfde en toch verschillend. En ja, ik heb een stiekem favorietje die de sterrenrol kreeg voor de samenvattende rol. Binnenkort proberen ze je in Wevelgem richting Week van de amateurkunsten te lokken... als je tijd hebt tenminste.